Değerli kardeşimiz Ayşe Kaplan Hanım ile Bandocu Ahmet Çelikkol ve eşi Hatice Hanım Selimiye mahallesinden çok yakın komşulardı. Önce geçmiş yıllarda Ordu Olay Gazetesinde Bandocu Ahmet Çelikkol’un hayatını yazan Hikmet Pala Hocamdan kısaca şu usta müzisyeni dinleyelim…
“…1930 yıllarda Halkevi Bandosunun şefliğini yapan Ahmet Çelikkol, Gavrazoğulları olarak bilinen ve Ordu’nun en eski ve meşhur ailelerinden birine mensuptu. 1 Temmuz 1899 tarihinde dünyaya gelen Ahmet Çelikkol’un babası Tevfik Bey, annesi ise İfaket Hanımdır. Ahmet, tarihimizde On Beşliler olarak bilinen grubun içerisinde askere gider. 1315 doğumluların yani 1897 doğumluların askere alındıkları dönemde Çanakkale Savaşı’na sevk edilir. Savaşa gönderilen bu çocukların yaşları henüz 15 ile 19 arasındadır. Ahmet daha 16 yaşındayken savaşın içerinde bulur kendini…
Askerliği sırasında Bahriye Bandosunda müzik ile tanışan Ahmet, Ordu’ya döndüğünde zayıf, bitkindir. Annesi İfaket Hanım oğlunu tanımakta güçlük çeker, karşısına çıkan zayıf gencin oğlu olduğuna inanamaz bir süre. Ahmet Çelikkol, Ordu Halkevi’nin kurulduğu 1932 yılında Hatice Hanım ile evlenir. Ahmet Aga’nın Aydın ve Onur adlarında iki erkek çocuğu, Bilge ve Nazik isimli iki kızı olmuştur. Ahmet Çelikkol, bandoda trompet çalmakta iken müzik yeteneği onun Halkevi Bandosuna şef olmasını sağlar. Usta bir müzisyendir, duyduğu müzik parçalarını notaya dökebilmektedir…”
Şimdi de Bandocu Ahmet Çelikkol ve Hatice Hanım için komşuları Ayşe Kaplan Hanımın nostalji dolu kaleminden Selimiye mahallesinin geçmiş yıllarını haydi birlikte okuyalım…
“…Resme bakarken çocukluk yıllarıma gittim birden; taze mayalanmış ,kaymağı üzerinde parlayan yoğurt gibi beyaz merdivenler sağdan ve soldan oyun alanımız olurdu .Her sabah sabunlarla köpürtülüp yıkanırdı o merdivenler ,daha kurumadan mahallenin çocukları dizilirdik ,telefon direğinin tellerindeki güvercinler gibi merdivenin basamaklarına ,içerideki Ahmet amcanın çaldığı saksafonun sesini duyabilmek ,çocuk aklımızla melodinin bizde yarattığı mutluluğu hissetmek için nefesimizi tutma yarışına girerdik .
Ahmet amca belediye bandosunda saksafon çalardı ,marşlar ,klasik müzikler ,arada Anadolu nağmeleri ulaşırdı kulağımıza ,daha o yıllardan bize sevmeyi ,dinlemeyi ,aşkı ,öğretti .Saksafonun nasıl çalındığında anlatırdı da dinleyen kim ;biz melodilere elbise giydirir, evcilik oynatırdık. Hatice hanım teyze ise o devirlerde az bulunan cinstendi ,kendisini hiç ruj sürmeden ,gözüne sürme çekmeden evden çıktığını gören olmamıştı. Ayağında terlik ,dudağında ruj bir bağlantı kuramazdık o zamanlar. Ahmet amcanın mesleğinden ötürü bütün mahalle onların evine bandocu Hatce hanımın evi derdi.
Onun evine gittiğimde bu gün bile hatırladığım sağ taraftaki merdivenin yanındaki pencere oturma odası, sol merdivenin yanındaki cam yatak odasının penceresiydi, dışarıdan göründüğü gibi evin içi de yıkık döküktü ama bir farklılık hissederdim, insanı gelecek zamana götüren bir atmosfer sarardı, zamana yolculuk gibi çok modern ve kültürlü kişilikler bir arada yaşıyorlardı. Evdeki her bir kişilik bizim için roman kahramanı gibiydi .
Ahmet amca ile Hatce teyzenin 2 kızı, 2 oğlu vardı, hepsi sarı saçlı, mavi gözlü ve uzun boyluydu .Yıllar sonra şimdi rahmetli oldu büyük oğlu müzik öğretmenim olmuştu ,hepsini üniversitelerde okuttu ,hep büyüklerime hayranlık duyardım, kitap okumayı ilk büyük kızında görmüştüm bahçedeki kocaman incir ağacının dalına konar, eline romanını alır okurdu ,bizleri taşlarda oynarken fark etmezdi bile .Bilge ablaydı adı ,ona çocuklar okuyan Yusufcuk diye ad takmışlardı .
Alttaki kapıdan bir zamanlar ahır olarak kullanılan odacıklara girilirdi ,biz çocuklar sadece kafa uzatabilirdik ,yasaktı çünkü ,zamanında inekleri barınırmış sanki onlara saygı duyarlardı ,kapıyı açarlarsa saygısızlık olacakmış sanırlardı.
Resimdeki gibi kırık dökük ahşap ev, müzik gibi gelirdi, onların merdivenleri sihirliydi çünkü kimse bize oynamayın, gürültü yapmayın diye kızmazdı. Çocuklar mahallenin neşesi ,merdivenlerin notası derdi Ahmet amca bizleri görünce .Her birimize notalarla seslenirdi ,benim adım “si” ,kardeşimin “mi” diye devam eder giderdi .Her ikisini de çok severdik ,Hatçe hanım teyze “bakla falı” bakardı bizlere kahve içmeye gelince ,bir türlü anlam veremezdim yan yana dizilen ellerinden yere attığı baklalara ne süslü laflar ekler ,kocaman insanları masal dinlercesine rahatlatır uyuturdu ,inandırırdı, neşelendirir akıllar verirdi , kanat takmış peri edasıyla konuşur, herkes onu dinlerken sinekler bile uçmayı terk ederdi.
O zamanlar ev denilen şimdilerin dubleks evlerinde en az 8 kişi yaşarlardı. Her bir birey birbirine saygı ile yaklaşır, kumrular gibi koklaşırdı, ne bulurlarsa yerler ,doydukları güne şükür ederlerdi .Bazen bahçede incir ağacının altına kurulan masada kadehler tokuşturulur ,söylenen şarkılar mahallede düğün havası yaratırdı .Biz komşulara da onları izlemek ,mutluluklarına eşlik, bazen de gıpta etmek düşerdi. Yıllar evi eskittiği gibi sahiplerini de yaşlandırdı ve bir bir hepsi cennetin arabasına bindi, ruhları şad olsun ,evleri de kendileri gibi bu dünyadan göç etti. Yıkıldı yerini ruhu olmayan 5 katlı bir apartman aldı nerde şimdi bandocu Hatçe hanım teyzenin evi sadece resimde kaldı…Birde benim hatıralarımda…” Sayın Ayşe Kaplan Hanımefendiye emekleri için şükranlarımı sunuyorum.
