Çoğu siyasi kariyer, çok fazla razzmatazz ile başlar ve bir inilti ile biter. Benjamin Netanyahu’nun İsrail başbakanı olduğu dönem de aynı modeli izliyor gibi görünüyor. İki yılda dört seçimden sonra İsrail, Netanyahu’nun başkanlık etmeyeceği 12 yıl içinde ilk koalisyon hükümetini kurmanın eşiğinde.
Çarşamba gününün sonunda, Yair Lapid’den Yesh Atid ve Naftali Bennett’ten Yemina liderliğindeki Değişim Bloğu, en karmaşık ve olası koalisyon anlaşmalarından biri üzerinden İ’leri noktalamayı ve T’leri geçmeyi başardı.
İsrail seçim yasalarına göre, Lapid’in 28 günlük rakip partilerle ittifak kurarak çoğunluk oluşturma yetkisi gece yarısı sona erecekti. Bununla birlikte, cumhurbaşkanına, Netanyahu’nun başbakanlığı ve ülke tarihindeki en bölücü politikacılardan birinin kariyeri üzerindeki perdeyi etkili bir şekilde indirerek başarılı olduğunu bildirdi.
- Vatanseverlik ABD askeri gazileri için ne anlama geliyor?
- ABD ve müttefikleri büyük olasılıkla Suriye’de bir Rus-Türk duvarına çarpacak
Kısa bir an için Gazze’de Hamas’la olan en son çatışma ve İsrail içinde ve Doğu Kudüs‘te Filistinlilerle yaşanan çatışmalar Netanyahu’nun işine yaramış gibi görünüyordu.
Kısaca, onun yerine geçmek adına iktidarı sert siyasi rakiplerle paylaşmaya hazırlanan bu sağ partilerin, özellikle Yemina’nın ayakları yerden kesildiği ortaya çıktı.
İlki 1996-1999 arasında ve ikincisi 2009’dan bu yana olmak üzere iki dönemde Netanyahu, İsrail toplumunun büyük kesimleri arasında hatırı sayılır bir başarı elde ederek, kendisini ülkenin tek savunucusu ve önde gelen devlet adamı olarak biçimlendirdi ve İsrail siyasetinde başka kimsenin sahip olmadığı bir şey vardı. onun yerini alacak benzer nitelikler.
Kendi etrafında kurduğu mitolojide, takipçilerinin sarsılmaz ve itaatkar destek grubuyla Netanyahu, İran’a, Hamas’a ve hatta koronavirüs pandemisine karşı siper ve ülkenin ekonomik refahının arkasındaki beyin, soru sorulmadan.
Bununla birlikte, yavaş yavaş bozduğu şey, tam da bu kibirle birleştiğinde, kendi politik cesareti ve ölümsüzlüğü konusunda gerçeklikten kopuşudur.
Netanyahu, iktidarda kalan çoğu politikacının karşı koyamayacağı şeyi yaptı: Etrafında bir kişilik kültünü teşvik ederek, süresiz olarak iktidarda kalma saplantılı arzusunda daha otoriter ve manipülatif hale geldi ve bu süreçte potansiyel bir halefi geliştirmek ve tımar etmek yerine, o. olası haleflerini siyasi çevresinden kovdu.
Üstüne üstlük, yenilmezlik duygusu onu ahlaki olarak yozlaştırırken, kontrolsüz iktidarı elinde tutma arzusu, medyayla takıntılı ilişkiler kurarak medyayı kendi lehine manipüle etmeye çalışmasıyla son buldu.
O zaman, Netanyahu’nun olmadığı bir koalisyon kurma müzakerelerinin merkezinde yer alan bazı kişilerin, onunla yakın çalışan kişiler olması şaşırtıcı değil, ancak İsrail başbakanı ve ailesi onları liderliğine bir tehdit olarak algıladığında , onları siyasi olarak ortadan kaldırmak için ellerinden geleni yaptılar.
Naftali Bennett, Netanyahu’nun muhalefetteki genelkurmay başkanıydı, Yemina’daki kıdemli siyasi ortağı Ayelet Shaked, Netanyahu’nun ofis direktörüydü. Benzer şekilde Gideon Saar, Likud üyesi ve kabine üyesiydi ve İsrail Beitenu’dan Avigdor Lieberman, Likud’un genel müdürü ve Netanyahu’nun yakın sırdaşıydı.
Her şey Netanyahular tarafından küçümsenerek ve alay edilerek sona erdi ve yakın yörüngesinden itildi. Yair Lapid ve özellikle Benny Gantz gibi diğerleri, Netanyahu ile koalisyon hükümetleri kurmanın dayanılmaz deneyimlerine katlandı, ancak onun yalanları ve tutulmayan vaatleriyle yüzleşti.
Önümüzdeki birkaç gün içinde beklenmedik bir gelişme olmazsa, siyasi rakipler ve medyanın yalanlar, aldatma ve paranoyak korkusu, Netanyahu’yu yakalayacak ve yeni bir hükümet yemin edecek.
Yine de, şu anda oluşan hükümet dizilimi, hem İsrail siyasetinin felce uğradığının hem de Netanyahu’nun bıraktığı sert mirasın üzücü bir ifadesidir.
Sonuç olarak, İsrail parlamentosu Knesset’in güvenini kazanma yolundaki ilk engeli aşsa bile, bırakın tam bir dönem yaşamayı, bir iz bırakacak kadar uzun süre dayanıp dayanamayacağı şüphelidir.
Bu, sadece üç yolsuzluk davasıyla yargılanan bir başbakanın görev süresinin sona ermesi için bile olsa, bu hareketin İsrail için gerekli olmadığını iddia etmek değildir.
Bununla birlikte, İsrail’in karşı karşıya olduğu zorluklar düşünüldüğünde, bu sadece gerekli bir koşuldur, ancak İsrail’in devam etmesi için yeterli bir koşul değildir.
Eğer Netanyahu’nun mirası bölücülükse – çok çeşitli bir toplumdaki farklılıkları oldukça kaba, alaycı ve utanmazca istismar etmesi ve kendi siyasi kazancı için korku yaratması – yeni hükümet, zorunluluktan dolayı, neredeyse tüm ideolojik ve ideolojik unsurlardan oluşuyor. toplumdaki değer sistemi bölünmeleri.
Bu, onun gücü olma potansiyeline sahiptir, ancak daha büyük olasılıkla düşüşü için bir reçetedir.
Son birkaç ay içinde, İsrail’in toplum ve devlet olarak karşılaştığı bazı büyük zorluklar su yüzüne çıktı. Hamas’la yaşanan düşmanlıklar, iki taraf arasındaki güç asimetrisine ve Gazze’deki 14 yıllık ablukaya rağmen, Filistinli militan grubun hala İsrail’in derinliklerine binlerce roket fırlatma kapasitesine sahip olduğunu gösterdi.
İsrail’in egemenliği altında birleşik bir Kudüs efsanesi ortadan kaldırıldı ve Washington’da yeni başkan, selefinin yaptığı gibi Netanyahu ile aynı ilahi kağıdı okumuyor.
Sonuç olarak, İsrail’in Gazze’den gelen roketlere aşırı ve orantısız cezai tepkisi Washington’da sivri eleştirilere yol açıyor. Dahası, koronavirüs pandemisi ve Meron Dağı’ndaki felaket, ultra-Ortodoksların toplum içinde bir toplum ve temelde kendi başına bir yasa haline geldiğini ortaya koydu.
Hükümet ve polisin çok az ilgi gösterdiği Filistin-İsrail kasaba ve köylerindeki suç seviyeleri ve karışık Yahudi-Arap şehirlerindeki son çatışmalar, İsrail vatandaşı olan Filistinli-İsraillilerin marjinalleştirilmesinin büyüklüğünü su yüzüne çıkardı. bazıları İsrail’de sağın ve aşırı sağın yükselişi tarafından kışkırtıldı.
Demlenen Değişim hükümetine hızlı bir bakış, özellikle bu en önemli ve acil konuda, radikal anlamlı politikalar izleme yeteneği hakkında kalıcı şüpheler bırakıyor.
Sonuçta bu sağ ve soldan oluşan bir koalisyon; iki devletli ve Batı Şeria’nın en azından bir kısmını ilhak etmek isteyenler; dini ve laik; saf serbest pazarlamacılar ve sosyal demokratlar; ve ayrıca bir Arap İslamcı partisi tarafından da desteklenecek.
Ana inanç maddesi – Netanyahu’nun yerine geçmek – onu net bir yön olmadan bir arada tutmak ve yapabileceklerinin ve yapamayacaklarının sınırlarını kabul etmek için yeterli değil. Farklılıklarının üstesinden gelebilirler veya başka bir genel seçime gidebilirler.
Bu zor bir görev, ancak başarılı olursa bir miktar istikrar sağlayabilir ve ülkenin Netanyahu’nun güç açlığına ve adaletten kaçmak için yaptığı amansız ve ahlaksız girişimlere boyun eğdiği yıllardan itibaren toplumu iyileştirmeye hizmet edebilir.
Bir ülkeyi başarıyla yöneten bu kadar taban tabana zıt görüşlere sahip partilerden oluşan bir hükümet örneği yoktur.
Kabine ilk kez toplanır toplanmaz, bu hükümet İran’ı kontrol altına almak gibi konularda politikalar oluşturmak zorunda kalacak; İran nükleer anlaşmasına veya JCPOA’ya olası bir Amerikan dönüşü; Gazze’de Hamas ile gerilimi düşürme; ve Kudüs’teki ve İsrail’de yaşayan Yahudiler ile Filistinliler arasındaki gerilimin ortadan kaldırılması. Pandemi sonrası iyileşme ve toplumu yıllar süren bölücü parçalanmadan iyileştirmeden bahsetmiyorum bile.
Bu koalisyonun her bir üyesi ve liderleri tarafından çok büyük bir çaba, kısıtlama ve düşünme gerektirecek; Bu, özellikle kendi özlemlerini bu hükümet tarafından yerine getiremeyecek olan politikacılar söz konusu olduğunda, neredeyse insan kapasitesinin ötesinde bir şey.
Büyük ihtimalle seçmenler, 24. Knesset’in görev süresinin dolmasından çok önce sandık başına gidecek. Yine de, bu süreçte yeni bir Bennett-Lapid hükümeti bir miktar istikrar ve rasyonaliteyi geri getirirse, bu küçük bir mucizeden başka bir şey olmayacaktır. Ama ne de olsa burası Kutsal Topraklar ve orada mucizeler oluyor.
