Rusya’nın öfkesi, Çin’in gücü, Amerika’nın aşırı talepleri
Yazan: Michael Stürmer
Batı savunma ittifakının doğuya doğru genişlemesi dünya düzenini istikrara kavuşturmayı amaçlıyordu. Ancak, bu etki tam tersine gerçekleşmedi: Bugünkü durum, Soğuk Savaş dönemindekinden daha belirsiz ve daha kırılgan.
Rönesans dönemlerinde Floransa Devlet Bakanı Niccolò Machiavelli, prense yenilmiş düşmanla nasıl başa çıkılacağı konusunda zamansız bir tavsiye verdi: Ya onu sonsuza kadar ezeceksin ya da en iyi arkadaşın yapacaksın.
1990’da, Sovyetler Birliği çöktüğünde, hali hazırda bol miktarda sahip olunan nükleer silahlar yüzünden , parçalanma sorunu olamazdı. Şimdi ve gelecekte de küresel bir güvenlik mimarisi sorunu da yoktu – olmayacaktı da. Nasıl ki Sovyetler Birliği güçlü bir imaj verirken zayıflamışsa, gerileyen Rusya da Soğuk Savaş’ın en soğuk günlerinde ortaya çıkan devasa Avrasya İmparatorluğundan daha güçlüydü.
NATO karargahındaki kurmay subaylarının üstlerinin dikkate almamasına rağmen yorumladıkları ‘ Batı ittifakının kendi aralarında doğuya doğru genişlemesini ‘Vakti gelmiş kötü bir fikir’ olarak yorumladılar. Öte yandan, NATO’nun doğuya doğru genişlemesi hayali Moskova ile Berlin arasındaki Vakti gelmiş kötü bir fikrin, ülkelerde Duvar yıkılırken, Almanya birleşirken, Sovyetler Birliği sallantıdayken, Varşova Paktı bir kâğıt parçasıydı. Rusya Pakt’ın hala en güçlü honoris Cause(onur başkanıydı) idi. Hikayenin sonuna doğru Batı, Rusya’nın büyük ama güçsüz olduğu varsayımının geçersiz olduğunu anladı.
Avrupa’nın yakın tarihinde nadiren mutlu bir takımyıldız, Batı ittifakı ile Rusya arasındaki durum kadar amansız ve uğursuz bir şekilde yeni çatışmalara dönüştü. Yeni dönemin ilk birkaç yılında, yeni Rusya’nın NATO’ya katılımı ve Atlantik sahillerinden Çin sınırlarına kadar gelecekteki Avrasya güvenlik bölgesi hakkında ciddi konuşmalar devam ederken, Moskova’nın bu tür önerileri ele alındı. daha rutin olarak ve her durumda daha az ilgi, durumun ciddiyetini gerektirdiğinde. Rusya kısa süre sonra sadece kendi kendine konuştu. Bu, Rusya’nın 2014’te Kırım’ın Ukrayna’dan kiralamasını zorla kalıcı ve diplomatik olarak müzakere edilemez ilhak olarak değiştirdiği gecede oldu .
Doğu Orta Avrupa ülkelerinde korku geri döndü ve bunun askeri bir nedeni yoktu. Örneğin 2019 yılı boyunca, Baltık Denizi bölgesindeki “Hava Polislik Sisteminin” bir parçası olarak NATO yaklaşık dört yüz kez alarm tetikledi; NATO’ya göre Rus savaş pilotları defalarca yasadışı ya da en azından Baltık devletlerinin sınırlarına çok yakındı.
Rusya’nın en iyi uzmanlarından biri olan ve abartmaya meyilli olmayan Horst Teltschik , geçtiğimiz günlerde Rusya politikasında ciddi şekilde söz sahibi olmak isteyen herkesin okuması gereken durumla ilgili bir kitap yayınladı. Eski şansölye danışmanı satır satır, uzun süredir aşırı derecede istikrarsız olan bir durumu anlatıyor: “Rus ruleti. Soğuk Savaştan Soğuk Barışa ”.
Mevcut durumda yeni bir Soğuk Savaş aramak anlamsız: uzun zamandır ortalıkta, ancak bu sefer ters yönde. İlk Soğuk Savaş, ölümcül çatışmadan işleyen bir süper güçler karteline dönüştü. Her şey, diplomatik kontrol altında istikrarlı, son derece öngörülebilir bir sistemde gerçekleşti ve her iki tarafın liderliğinin bir nükleer savaşın kazanılamayacağı ve her ne pahasına olursa olsun önlenebileceği konusundaki ortak kanaatiyle belirlendi. Parola “Karşılıklı imha güvencesi” idi.
Soğuk Savaş’ın tanım aşamasında – ikinci Berlin krizi, Küba krizi, nükleer silah yarışı – birkaç yıl içinde nükleer silahların yayılmasını önlemek ve buna karşı koymak için dünya güçlerinin karteli haline geldiği unutulmamalıdır . Süper güçleri birleştiren şey, onları bölen her şeyden daha güçlüydü. Bu sonsuz barış değildi, ama en azından tehlikeler ve bunlardan kaçınma konusunda ortak bir anlayıştı. Nükleer güçler çemberi, İran ve Kuzey Kore gibi daha küçük güçler tarafından o zamandan beri sorgulanan 1970 nükleer silahların yayılmasını önleme anlaşmasında karşılıklı anlaşma ile sınırlandırıldı.
Takip eden ABM anlaşmasında süper güçler, Washington ve Moskova’dan uzak olmayan sembolik bir kalıntı dışında, füze savunmasından vazgeçerek kendi halkını iyi davranışlarına rehin tuttu. Antik Roma “fide sed vide” – “kime güven” – denge, iki kutuplu, nükleer ve küresel olarak nitelendirilen bir çağın sloganı haline geldi.
Durumun değerlendirilmesinin paralelliği, ortak tehdide ilişkin kavrayış ve güven ve güvenlik artırıcı önlemlerin çeşitliliği ile karakterize edilen Gorbaçov’un zamanıydı. Soğuk Savaş, varlığının son yıllarında, tüm çelişkilere rağmen nükleer süper güçleri birbirine bağlayan, oldukça düzenlenmiş bir sistemdi. Çok azı kaldı ve çok az yenilenme ihtimali var.
Küçük ve küçük yaptırımlarla, var olan güçler ve onların şefleri, dünyayı yeniden güvenli bir yer haline getirme temel görevini – en azından Soğuk Savaş’ın sonuna kadar – kaçırıyorlar. Yoksa Çin dünya gücünün dramatik, her şeyi kapsayan yükselişini görmezden gelmek, yeni tehditleri siber uzaydan kontrol edilmesi gittikçe zorlaşan kuvvetlerin dinamiklerine bırakmak mı istiyorsunuz? Yoksa Soğuk Savaş’ın olumlu deneyimleri şimdi rüzgarda mı yazılıyor? O halde Henry Kissinger hakkında yapılan bir çalışmanın “trajedinin kaçınılmazlığı” sözleriyle anlattığı şey tehdit ediyor.
Rusya asla göründüğü kadar zayıf değil
Zamanımızın liderlerinin karşı karşıya olduğu görevler, çoğunun şüphelendiğinden bile daha büyüktür. 1990’dan sonraki yeni dünya kargaşasının mimarları tarihi okumak için zamanı kullanmadılar. Onlara, Doğu Avrupa’nın – takma ad “kanlılar” – yüzyıllar boyunca tekrarlanan ve her durumda mümkün olan en büyük ihtiyatı tavsiye eden tasarım sorunları ortaya çıkardığını açıklığa kavuşturmalıydılar. Batı Avrupa devletleri ya Polonya ile iyi anlaşabilir ya da NATO genişlemesinde olduğu gibi Rusya’yı kenara çekebilir. Ya da Rusya ile Polonya ve Polonya’nın koruyucusuna karşı seçim yapabilirler. İkisi birlikte uzun vadede asla başarılı olamadı. Ancak bilinen bir kelimeye göre, Rusya hiçbir zaman göründüğü kadar zayıf ve asla tehdit ettiği kadar güçlü değildir.
Pax Americana’nın dünya düzenini kendi düzenine bıraktığı interregnum arasındaki otuz yıl , kalıcı dünya düzeni ve güvenilir kurumlar, çatışma yönetimi ve barış amacıyla kötü bir şekilde kullanıldı. Bu arada, istikrarın kalıntıları, Rusya’nın gazabı, Çin’in gücü ve Amerika’nın ezici talepleri tarafından paramparça edildi.
Kıyamet atlılarının toynaklarını duymadın mı?
