Yeni bir yıla girerken sıcak evlerimizde sıcak çaylarımızı, kahvelerimizi içerken dağ ve dağcılık konulu bir röportaj yapmayı düşündük.
Aslında hikayeleri aramıyorum. Hikayeler bana geliyor. Yine bir mesai arası öğle yemeğini yerken yanımdaki arkadaşım karşısında oturan Tuba Hemşire’ye, instagramda dağ resimlerine bakarken kendisi dağa çıkıyormuş gibi heyecanlandığını anlatıyordu. Ben de Tuba’yla böylelikle tanışmış oldum.Tuba Hemşire, dağcılıkla uğraşıyormuş. Bu durum hemen benim radarıma girdi. Beş dakika içinde tanıştık ve ben röportaj teklifinde bulundum. Biz hemşireyiz ve herşeye çok çabuk karar vermemiz gerekiyor. Yeri gelmişken Mehmet Akif Ersoy Göğüs Kalp Damar EAH‘nde çalışıyoruz. Oradaki tüm çalışma arkadaşlarımıza selam göndermek istiyorum. Çünkü hepsinin buna ihtiyacı var. Gerçekten son zamanlarda hastanedeki her bir çalışan insan üstü çaba gösteriyor. Hem İstanbul’un iş yükünün çok olması hem tayinlerle İstanbul’dan kaçışın fazla olması bizi çok yoruyor. Aldığım duyumlara göre diğer hastanelerde de durum böyle. Umarız en kısa sürede İstanbul’daki sağlık sistemi hem ekonomik hem de personel açısından desteklenir. 2023’den sağlıkçı olarak beklentilerimiz bunlar…
Biz bütün bu karmaşayı, sorunları bir süreliğine bırakıp dağcılıkla ilgilenen Tuba Güler’e dönmek istiyoruz.
Merhaba Tuba, seni ilk önce tanımak isteriz…
1988 Turhal/Tokat doğumluyum. İlköğretim ve liseyi burada okuduktan sonra, üniversiteyi KTÜ Sağlık Bilimleri Fakültesi Hemşirelik Bölümü’nde okudum. Hayalimdeki mesleği yapıyorum.
Dağa ilgin nasıl başladı?
İlk önce spora ilgi duyarak başladım. Sporla aramdaki bağ, ilkokul sıralarında bir koşu yarışında, yanımda getirdiğim naylon ayakkabılarla koşarak birinci olmamla başladı. Lise yıllarımda koşunun yanına voleybol ve folklor eğitimini ekledim.
Dağcılıkla ilk tanışmamsa 16 yaşımda üniversite 1.sınıfta gerçekleşti. Böyle bir sporun olduğuna çok şaşırmıştım. Dağları, yaylaları biliyordum ama bunların bir sporu olduğunu bilmiyordum.
Dağcılıkta sana rehber olan insanlar oldu mu?
İlk önce Babam Sami Güler, kamp ve doğa gezilerini seven biriydi. Rahmetli, hayatımın bir parçası olan dağcılık sporuyla beni 9 yaşında tanıştırdı. Evimizin bahçesinde ilk kampımı ve ilk tren yolculuğumu yine o yaşlarda yaptım.
Üniversite yıllarımda yollarımın kesiştiği Dr. Hakan Güvenç dağcılıkla uğraşıyordu. Dağcılığa ilgimden dolayı beni şevklendirdi. Bu spora uygun biri olduğumu ve yapmam gerektiğini, söyledi
Ben onun bu söylediklerini düşünürken maalesef kendisi 2004 yılında Kırgızistan’ın Tanrı Dağlarına tırmanırken bir dağ kazasında hayatını kaybetti. Bu vahim olay tabi ki benim için o yaşlarda çok daha ürkütücü oldu. Bu arada hem Hakan Güvenç’i hem bu zamana kadar dağda hayatını kaybedenleri anmış olalım.
Şimdiyse düşüncelerim çok farklı.
Dağda ölmek, şehirde ölmekten daha zor bir olasılık…
Sonra üniversite bitti ve ben İstanbul’da göreve başladım. Diyaliz hemşireliği yaparken beraber çalıştığım Dr. Can Yüksel bir dağcıydı ve bir dağ kulübünün kurucusuydu. Bana dağcılık eğitimi için bir teklifte bulundu. Bir ay boyunca Bursa’da hafta sonları eğitim almam gerekiyordu. Fakat o dönemler hafta sonları işime ara verip gitmek olanaksız olduğu için bir kez daha dağcılıkla yollarım ayrıldı.
Peki dağcılıkla yolların tekrar nasıl birleşti?
Aradan yıllar geçti ve 2019 yılı geldi. Ulusal Medikal Kurtarma Ekibi’nin (UMKE) sağlıkçı dağcılar yetiştireceğini ve 50 kişi seçeceklerini duydum. UMKE personeli ve lisanslı sporcu olduğum için avantajlı olacağımı düşünmüştüm ama seçilmedim. Daha sonra ayrılan bir kişinin yerine beni aldılar ve 50 kişi eğitime başladık. Yaz dağcılık eğitimini aldık ve kış dağcılık eğitiminde, ben gruptan ayrıldım. Yolumu kendim çizmeye karar verdim. Şu an 50 kişi arasından sadece ben dağcılığa devam ediyorum.
Pandemi günleri başlayınca 2 yıl hayat durdu ama ben bu süreçte hayalimden vazgeçmedim. Son iki yıldır kazandığım tüm paramı ve zamanımı, dağcılıkta kendimi geliştirmeye yatırdım.
Cuma akşamı yola çıkıp pazartesi sabahları dağdan işe geliyorum. 9 yaşımdan itibaren ülkeyi gezip dolaşıyorum.Bazen bir fotoğraf karesi için 2000 km yol gidiyorum. Hiçbir şey dağda, zirve yolunu yürürken aklımdan geçen düşünceler kadar güzel olmuyor…
İyi bir dağcı olmak için neler yapıyorsun?
Sürekli geliştirici eğitimler alıyorum. Yürüyüş, iyi beslenme, yüzme ve pilatesle bu eğitimlerimi destekliyorum.
Sence dağcı olmanın en önemli kuralı nedir?
Dağ ve dağ etiğine uygun hareket etmek gerekiyor. Doğaya ve dağa saygı göstermek… O zaman dağ, size umduğunuzu şartsız veriyor.
Bu zamana kadar tırmandığın dağlar nereleri?
19 kez dağ tırmanışına gittim. 15 başarılı zirve tırmanışı yaptım. Bunlardan 4’ü hava şartlarından iptal oldu.
Projesi Gerçekleşen Faaliyetlerim:
-Dedegöl Dağı Isparta Yaz Tırmanışı (1)
-Nemrut Dağı Bitlis Yaz Tırmanışı (1)
-Süphan Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Kemerli Kaçkar Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Verçenik Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Ağrı Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Işık Dağı Kış Tırmanışı (1)
-Hasan Dağı Kış Tırmanışı (2)
-Erciyes Dağı Kış Tırmanışı (1)
-Güzeller Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Büyük Demirkazık Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Emler Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Karasay Dağı Yaz Tırmanışı (1)
-Eznevit Dağı Yaz Tırmanışı (1)
Proje Faaliyetlerim:
– Ağrı Dağı Kış Tırmanışı
– Parmak Kaya Tırmanışı( Aladağlar/ Niğde)
-Kızılkaya Dağı Tırmanışı (Aladağlar/ Niğde)
-Küçük Demir Kazık Dağı Tırmanışı (Aladağlar/Niğde)
-Büyük Demir Kazık Dağı Tırmanışı (Aladağlar/ Niğde)
Bu gezilerinde mutlaka tehlikeler atlamışsındır. En büyük tehlike hangisiydi? Bu tehlike sana dağcılıktan vazgeçme düşünceleri doğurdu mu?
Yakın zamanda tırmanışta düşüp bacak kemiğim çatladı. Fakat vazgeçmedim. Tırmanış için tekrar gün sayıyorum.
Hemşirelikle dağcılığın benzer yanları var mı?
Kesinlikle var. Soğukkanlı olmak en ortak yanı. Uykusuzluğa, yorgunluğa ve açlığa aşırı dayanıklı olmayı, mesleğime borçluyum. Açıkçası mesleğimin yanında dağcılık daha kolay geliyor.
Hemşire olarak çalışıp dağcılığa zaman ayırmanın tüyoları nelerdir? Nasıl hayatını planlıyorsun?
Mesleğimden kalan zamanı dağda, yolda ve kampta geçiriyorum. İnsanların tv karşısında koltukta uzanarak aldığı keyifle aynı keyfi alıyorum. Mental dinlenmişlik mesleki yorgunluğu unutturup beni hayata karşı motive ediyor.
Tırmanışa nasıl bir hazırlık yapmak gerekir?
Herşeyin planlı olması gerekir. Kıyafet, ulaşım, yiyecek, ekipman… En önemlisi mental olarak hazır olunmalı.
Bu zamana kadar tırmandığın ve unutamadığın yer neresi oldu? Neler hissetmiştin?
Kont Dracula (Ballıkayalar/Gebze) rotasında ilk 6 derecede tırmanışımı ve o anki yaşadığım heyecanımı hala videoda açıp açıp izliyorum. Çocuğunun ilk adımını gören anne- baba heyecanıyla aynıydı.
Yine bükemediğim bir bacakla Verçenik Dağı (Çamlıhemşin/Rize) zirvesinde bulut denizinde kendimi bulmamı asla unutmuyorum. Ruhani bir dünyaya geçiş gibiydi…
Sence dağcılığın raconları var mıdır? Bu zaman kadar edindiğin deneyimlerden yola çıkarak neler söylersin?
Mutlaka var… Herşeyin aksi durumlarını hesaplayarak planlamak. Sadece kendinizi değil partnerinizi ve ekibi düşünerek hareket etmek. Ocak yoksa asla hareket etmemek. Dağda ocağı sönenin hayatı söner. Zirveye ulaşmayı engellese bile yardım gerekiyorsa yardım etmek. Ya da geri dönmeyi bilmek gerekir.
Dağcılığa meraklı ama bir türlü adım atamayanlara neler söylemek istersin?
Sadece bir adım, derim. Denemeden bilemezsiniz dağdaki güzelliği… Gündoğumunu bir dağda izlemek istiyorsanız o adımı atmalısınız. Asla pişman olmazsınız ve bir daha vazgeçemezsiniz.
Dağcılıkta yurt dışı planların var mı?
Elbette var. Bunlardan bazıları:
Kazbek Dağı(Gürcistan) Yükseklik: 5054m
Mont Blanc (İtalya – Fransa sınırı) Yükseklik: 4809m
Alam-Kuh Dağı (İran) Yükseklik: 4850m
Bu arada bunları gerçekleştirmek bu zamanda benim gibi hemşirelikle geçinmeye çalışan biri için çok çok zor doğrusu. Biliyorsunuz ekonomik kriz ve döviz kuru maalesef hayallerimizi de, planlarımızı da etkiliyor. Bana destek olmak isteyen sponsorlara açığım.
Dağcılıkta hayal ettiklerin neler? Hangi zirveye tırmanırsan hayalini gerçekleştirmiş olacaksın?
Dağcılıkta hayalim hiçbir zaman zirve olmadı. Ben en çok zirveye giden yolları seviyorum… O yolu yürürken düşündüklerimi…
Hayallerimin sonu yok… Her dağı, her kayayı tekrar tekrar yaşamak istiyorum…
