18 Ekim 1918’de Metropolitan Polisi Komiseri Sir Cecil Macready, İçişleri Bakanı Sir George Cave’e ‘deneysel olarak bir Kadın Polis Teşkilatı kurulması’ yönünde bir öneri sundu. Kısa bir süre sonra, 1919’da Başkomiser Sofia Stanley liderliğinde Metropolitan Polisi Kadın Devriyeleri kuruldu. Bu, kadınların Metropolitan Polisi’ne resmi olarak ilk kez kabul edilişiydi.
Ulusal Arşivler’de bulunan Metropolitan Polisi ve İçişleri Bakanlığı kayıtları bize Kadın Devriyeler hakkında zengin bir malzeme sunmaktadır. Bu blog yazısında, 1919’daki oluşumları ve 1920’lerdeki gelişimleri de dahil olmak üzere Metropolitan Polisi Kadın Devriyelerinin erken tarihini inceleyeceğim.
Her ne kadar kadınlar 1919’dan önce polislikte yer almış olsalar da, kadın polislerin çalışmalarının doğrudan polis yetkililerinin emirleri doğrultusunda olması gerektiğine karar verilmiştir. Birinci Dünya Savaşı sırasında kadınların oluşturduğu gayri resmi kuruluşlar polislik görevlerini üstlenmiştir. Kadın İşçiler Ulusal Birliği önleyici çalışmalar için Kadın Devriyeler istihdam etti ve Kadın Polis Gönüllüleri (daha sonra 1915’te Kadın Polis Teşkilatı olarak yeniden adlandırıldı) kamusal alanlarda devriye gezdi, kadınlara ve çocuklara tavsiye ve destek sundu ve Belçikalı mültecilerin güvenliğine yardımcı oldu.
Kadın Devriyelere katılmak isteyenlerin bir başvuru formu doldurmaları ve aşağıda listelenen nitelikleri karşıladıklarından emin olmaları gerekiyordu.
Başvuranların 25 ila 35 yaşları arasında, 1.80’den uzun olmaları gerekiyordu ve ‘kendilerine bağlı küçük çocukları’ olan kadınlar başvuramıyordu. İşe alınanlar daha sonra beş haftalık bir eğitime tabi tutuldular; bu eğitimden sorumlu Başkomiser ‘Polis Kadınlarının iyi öğrenciler olduklarını kanıtladıklarını ve öğrenci olarak erkek meslektaşlarından hiçbir şekilde aşağı kalmadıklarını’ gözlemledi. Başvuranlar her sosyal sınıftan geliyordu ve genellikle değerli bir varlık olarak görülen sosyal hizmet deneyimine sahiptiler. Ancak Kadın Devriyeler düşük maaş alıyordu ve emeklilik hakları yoktu.
KADIN DEVRİYELERİNİN ROL VE SORUMLULUKLARI
Kadın Devriyelerin görevleri erkek polis memurlarınınkinden çok farklıydı. Metropolitan Polis Komiseri Macready’nin de belirttiği gibi:
‘Kadın Devriyelerin başlıca ve öncelikli görevleri hasta, yaralı, yoksul, evsiz ve cinsel suçların kurbanı olmuş ya da ahlaksız bir yaşama sürüklenme tehlikesi altında olduğuna inanılan kadın ve çocuklarla ilgilenmektir’. Sir Cecil Macready’nin önsözü, 26 Şubat 1920, MEPO 2/2678, Ulusal Arşivler
Birçok kişi Kadın Devriyelerin kadın ve çocuklarla ilgili konularda yürüttüğü değerli çalışmaları överken, bu tür çalışmaların kadınları geleneksel kadın kaygılarıyla sınırladığını belirtmiştir. Ahlaksız bir hayata yapılan atıf muhtemelen seks işçiliği yapan kadınlara atıfta bulunmakta ve Kadın Devriyelerin ‘ahlaki standartların’ korunmasını sağlamakla nasıl görevlendirildiğini göstermektedir.
Kadın Devriyeler yedi saat görev yapıyorlardı (erkeklerden bir saat daha az). Gece vardiyalarında çalışsalar da gece yarısından sonra sokaklarda çalışmıyorlardı. Bunun yerine kadınlar kadın mahkumların ve intihara teşebbüs edenlerin gözetiminden sorumluydu.
Kadınların polis memuru olarak yemin edip etmemesi gerektiği konusunda çok tartışma yaşandı. 1920 yılında, Baird Raporu’nu hazırlayan Kadınların Polis Görevlerinde İstihdamı Komitesi kuruldu.
Raporda şu ifadelere yer verilmiştir:
“Mevcut kadın polislerin görevlerinin gereğinden fazla kısıtlandığı ve daha fazla yetkiye sahip olmaları halinde görev sürelerinin uzatılabileceği söylenmektedir. Bu tür yetkilerin olmamasının bir handikap olduğu belirtilmekte ve bir kadın polisin bu yetkilere sahip olmasının ona daha fazla güvenlik hissi vereceği, fahişeler ve asi kızlarla daha etkili bir şekilde başa çıkabileceği ve umumi evler ya da genelevler gibi yerlere sorgusuz sualsiz girebileceği savunulmaktadır. Kadınların Polis Görevlerinde İstihdamı Komitesi tarafından hazırlanan rapor, 1920, HO 45/11020/398452, The National Archives
Baird Raporu, kadınların erkeklerle aynı şekilde polis memuru olarak yemin etmeleri, ancak görevlerinin açıkça tanımlanması gerektiği sonucuna varmıştır. Ancak, Baird Raporu’ndan yapılan bu alıntının da gösterdiği gibi, Kadın Devriyelerin çalışmalarının bazı yönleri, özellikle de seks işçiliği yapanların denetlenmesindeki rolleri genellikle sorunluydu.
Metropolitan Polis Komiseri Sir William Horwood (Sir Cecil Macready’nin yerine geçen), 20 Aralık 1922’de İçişleri Bakanı Sir William Bridgeman’a kadınların bir polis memurunun tüm görevlerini yerine getiremeyeceğini yazmıştır:
“Yemin etmeleri halinde, herkesin de bildiği gibi, fiziksel olarak yerine getiremeyecekleri bazı görevleri yerine getirmeleri gerekecektir ve bu kadınlardan herhangi birinin halk tarafından göreve çağrılmasının sorumluluğunu kabul etmekte tereddüt ederim”. Metropolitan Polis Komiseri Sir William Horwood’dan İçişleri Bakanı Sir William Bridgeman’a mektup, 20 Aralık 1922, HO 45/11619, The National Archives
Bu birçok kişi tarafından paylaşılan bir görüştü ve sonuç olarak Kadın Devriyeler başlangıçta polis memuru olarak yemin etmediler. Bu da tutuklama yetkisi gibi erkek polis memurlarıyla aynı yetkilere sahip olmadıkları anlamına geliyordu. Manchester Guardian’ın haberine göre “tutuklama yetkisinin gerekli olduğu sık sık vurgulanmıştır, ancak kadının önleyici çalışmalara yoğunlaşması ve kızları etkilemeye çalışması gerektiği görüşü hakim olmuştur.
Özellikle kadın örgütlerinin ve o sırada sadece iki kadın milletvekili olan Nancy Astor ve Margaret Wintringham’ın yoğun kampanyaları sonucunda 1923 yılında Kadın Devriyelere tutuklama yetkisi verildi ve bu devriyelere ‘Kadın Polisler’ adı verildi.
DAĞILMA RİSKİ Mİ?
Sadece üç yıl faaliyet gösterdikten sonra Kadın Devriyeler tamamen dağıtılma riskiyle karşı karşıya kaldı. 1922 yılının başlarında İçişleri Bakanı Edward Shortt, Geddes Komitesi (Ulusal Harcamalar Komitesi) tarafından tasarruf etmenin bir yolu olarak Kadın Devriyeleri dağıtmaya teşvik edildi. Geddes Komitesi ‘Polis Memuru olarak görev yapan tüm kadınların görevden alınmasını’ tavsiye etti. Bu durum kadın derneklerinin ve basının tepkisine neden oldu. 20 Mart 1922’de İçişleri Bakanı, Ulusal Kadın Konseyi tarafından organize edilen ve kadınların dağıtılmasına karşı çıkan bir heyeti kabul etti.
Heyette altmış beş cemiyet temsil ediliyordu ve Astor ile Wintringham da delegeler arasındaydı. Astor, “tasarruf etmek başka bir şeydir, Kadın Polisini kaldırmak başka bir şeydir” diyerek oturumları açtı. Bunu, aralarında Eşit Yurttaşlık için Ulusal Dernekler Birliği lideri Eleanor Rathbone ve Ulusal Kadın Konseyi Kadın Polis ve Devriye Komitesi başkanı Bayan Wilson Potter’ın da bulunduğu, kadın polislerin değerli çalışmalarını vurgulayan bir dizi konuşma izledi. Yine de İçişleri Bakanı, kadın polis çalışmalarının değerini kabul etmekle birlikte, ‘bunun gerçek anlamda polis çalışması olarak tanımlanamayacağı … [ve] daha çok sosyal yardım çalışması niteliğinde olduğu’ sonucuna vardı.
Sonunda Kadın Devriyelerin dağıtılmamasına karar verilmesine rağmen, sayıları sadece 20’ye düşürüldü. Kadın Polislerin İstihdamı Komitesi 1924 yılında (Bridgeman Raporu olarak bilinen) bir rapor hazırlayarak ‘en azından 1922’deki azaltmadan önce istihdam edilen kadar kadının yeniden atanmasını’ tavsiye etti. Sayılar artmış olsa da, 1920’ler boyunca bu konudaki ilerleme nispeten yavaş kalmıştır.
ÖNYARGI VE ELEŞTIRI
Kadın polisler genellikle erkek polislerin ve onların varlığının gerekli olmadığını düşünen halkın direnişiyle karşılaşıyordu. Metropolitan Polis Sulh Hakimi Frederick Mead şöyle demiştir:
“yasaların mevcut erkek polisler tarafından her açıdan tatmin edici bir şekilde uygulandığını; kadınların fiziksel güç kullanmayı gerektiren görevler için uygun olmadıklarını; ve yapabilecekleri işlerin… ya polislik görevine ek işler olduğunu (örneğin sakat ya da aciz kişilere sokaklarda yardım etmek gibi) ya da polis üniforması giymemiş hayırsever hanımlar tarafından daha iyi yapılabilecek işler olduğunu” savunmuştur. Kadınların Polis Görevlerinde İstihdamı Komitesi tarafından hazırlanan rapor, 26 Temmuz 1920, HO 45/11020/398452, The National Archives,
Diğerleri ise rolleri konusunda daha olumluydu. Cannon Row polis birimindeki başkomiser, kadın polislerin Hyde Park’ta üstlendikleri refah ve önleyici çalışmaları övmüştür. Bununla birlikte, “halihazırda yeterli sayıda kadın polisin çalıştığı Hyde Park dışında kadın polislerin yapabileceği faydalı bir iş bulamadım” diyerek ilave kadın polislere sıcak bakmayacağını belirtmiştir.
Kurulduğu 1919 yılından bu yana evli kadınlar Kadın Devriyelere katılabilse de bu durum 1927 yılında değişti. Evlilik engeli getirildi ve 1927’den itibaren Metropolitan Polisine katılan yeni kadın memurlara uygulandı. Başlangıçta halihazırda çalışan evli kadınlara uygulanmasa da, bu durum 1931 yılında yürürlüğe girdi. Kadın memurlar için evlilik yasağı 1946 yılında İngiltere ve Galler’de kalıcı olarak kaldırılmıştır.
1919’da Kadın Devriyelerin kurulması tarihte önemli bir dönüm noktasıdır çünkü kadınlar ilk kez resmi olarak Metropolitan Polisine katılabilmiştir. Bu, kadınların polislik kariyerlerinin ilerlemesinde önemli bir adım olmuştur. Ancak kadın polisler birçok zorlukla karşılaşmış ve özellikle günümüz perspektifinden bakıldığında işlerinin bazı yönleri genellikle sorunlu olmuştur.
Bu makale The National Archives tarafından yayınlanmıştır.