Trump’ın gösterilerinin hayaleti
Geçtiğimiz hafta boyunca Amerika ve dünyanın çoğu, 6 Ocak’ta Washington’da ortaya çıkan muhteşem olayların görüntülerini tekrar tekrar izledi ve yeniden izledi.
Yozlaşmış yasa koyuculara karşı bir direniş eylemi miydi? Şiddetli bir isyan mı? Mafya kaynaklı kargaşa? Darbe girişimi mi? Bir yerel terörizm vakası mı yoksa ABD demokrasisinin fenerine karşı bir isyan eylemi mi?
Başkan Donald Trump ve ekibi, kaotik olsa da bunu “meşru bir protesto” olarak gördü. Başkan seçilen Joe Biden, yanlış gitmesine rağmen bunun “bir ayaklanma” olduğunda ısrar etti.
Kelimeler önemlidir. Kelimeler düşünceyi şekillendirir ve eylemleri çerçeveler. Kelimeler kavramları ifade eder. Kavramların politik, güvenlik ve yasal sonuçları vardır.
O halde 6 Ocak’ta Capitol Hill’de meydana gelenlere ne demeliyiz?
Okumaya devam et: Erdoğan-Hariri sürpriz görüşmesi Türk muhalefetini kızdırdı
Şiddetli mafya ayaklanmalarını “meşru protesto” olarak adlandırmak, ters gitti, saçma. Ayaklanmalardan hemen önce Trump’ın konuşmasının ve önceki haftalardaki sosyal medya faaliyetinin dikkatli bir şekilde incelenmesi, başkan ve yardımcılarının Kongre’nin seçim sonuçlarını onaylamasını bozmaya yönelik ciddi bir çabaya işaret ediyor.
Öte yandan, şimdiye kadar görülen kanıtlar – devletin yetkilerini ele geçirmek için gereken gizlilik, strateji, olasılık, suç ortaklığı ve hassasiyet eksikliği – “darbe teşebbüsü”, “isyana teşvik” veya “terörizm” etiketlerini oluşturuyor. daha az uygun.
Nitekim isyancılar Kongre Binası’na girdiklerinde, yeri kontrol etmekten çok gezinmeye daha istekli görünüyorlardı; Konfederasyon bayrağını Kongre üzerinden yükseltmekten daha mutluydu. Onu devirmek yerine Meclis Başkanı Nancy Pelosi’nin koltuğunda oturmakla daha çok ilgileniyorlardı. Hatta ondan zafer ilan etmeden Ev kürsüsüyle birlikte yürüdüler.
İsyancılar farklı eyaletlerden geliyordu, farklı gruplara mensuptu ve farklı gündemleri vardı. Ve belli yüce sloganları ve görkemli hedefleri paylaşırken, hiçbirinin bir eylem planı ya da içeri girdiklerinde net bir hedefi yoktu. Kesinlikle, darbe yapmamak.
Bir “darbe” denilince aklımıza genellikle yüzleri siyaha boyanmış, askeri kıyafetler giymiş, ağır silahlı ve hükümeti ele geçirmek için gizli komplolarını gerçekleştirmeye hazır askerler veya paralı askerler gelir.
Ancak Trump yanlısı isyancılar açık bir şekilde internette örgütlendiler, ardından tüm yolculuklarını filme aldılar, yüzlerini kırmızı, mavi ve beyaza boyadılar, askeri giysiler giydiler, bayraklardan yapılmış pelerinler ve TV ve video oyunlarından efsanevi kahramanların diğer garip kostümlerini giydiler.
Bu holiganların gerçekleştirdiği tek “darbe” siyaset değil moda idi.
Bu nedenlerden ötürü, “şiddetli ayaklanmalar” neyin düştüğünün daha doğru bir açıklaması gibi görünüyor, ancak bu aynı zamanda bir futbol maçından sonraki çatışmaları da tanımladığından, belki de “ayaklanmaya yakın şiddetli ayaklanmalar” daha kesin.
Ama bu da büyük resmi gözden kaçırıyor. Başkanın, “baş hileci” rolünü karartıyor ve Trump döneminin bağlamını ve doğasını görmezden geliyor.
Bu nedenle, 6 Ocak’ta Capitol Hill’de meydana gelen şey, her şeyden önce bir “gösteri”, bir “medya gösterisi” oldu. Ve Trump ile ilgili her şeyde olduğu gibi, ABD medyası bundan büyük bir kazanç sağladı. Örneğin CNN, tarihinin en çok izlenen gününü yaşadı.
Trump’ın gösterilerinin gerçekliğin yerini almanın ve sonunda onun yerini almanın bir yolu var. Gerçekle değil kurgu tarafından yönlendirilirler ve gerçeklikle değil fantezi tarafından şekillendirilirler.
Trump, sadece kaybettiği için seçimlerin hileli olduğunu iddia etti. Destekçilerini “6 Ocak’ta DC’de büyük bir protestoya” katılmaya çağırdı ve onlara “Orada ol, vahşi olacak!” Geldiler ve vahşiydi. Çılgın vahşi gösteri.
Onlara Kongre Binası’na yürümelerini söyledi ve onlarla gideceğine dair güvence verdi. Yapmadı. Yalancı ya da korkak olduğu için değil, Tanrı korusun.
Aksine, her şeyi televizyonda izlemeyi gerçek hayattan daha çok tercih ettiği için. Ve o yaptı – Beyaz Saray’ın rahatlığından.
Kendini beğenmiş başkan ve kendini beğenmiş ailesinin, o günün erken saatlerinde destekçilerinin miting için topladıkları TV ekranlarında izledikleri görüntüler her şeyi anlattı.
Bu, ülkenin acil işlerine başkanlık etmektense, başkanın televizyonda görünmek ve televizyona takılmak için daha fazla zaman harcama sicili ile tutarlı.
Ama bu herhangi bir gösteri değildi. Bu, Trump’ın en büyük gösterisiydi, dört yıllık başkanlık gösterilerinin doruk noktasıydı, ancak onlardan daha muhteşemdi. Bu onun Alamo Savaşı’ydı ve John Wayne gibi yapımcılığını, yönetmenliğini ve başrolünü üstlendi. Sonra her şey büyük ölçüde yüzünde patladı.
Ve bu yüzden, Trump başkanlığının bir gösteri ile başladığı gibi, bir başkasıyla bitmesi uygun görünüyor. Fransız filozof Guy Debord’un yarım yüzyıl önce Comments on the Society of the Spectacle’da yazdığı gibi, “Gösteri, argümanlarını sadece daireler çizerek kanıtlıyor: geriye kalan tek boşlukta sürekli yeniden onaylayarak, başlangıca geri dönerek, tekrar ederek. herhangi bir şeyin alenen teyit edilebileceği bir yer. ”
Ocak 2017’de Trump hiperbolik Amerikan katliamı konuşmasını Kongre Binası’nın merdivenlerinde yaptı ve ardından açılışında toplanan kalabalığın büyüklüğü hakkında yalan söyledi ve küçük bir konuyu ulusal bir komediye dönüştürdü. Ve geçen hafta başkanlığı, Capitol’de hileli seçimlerin saçma bahanesiyle gerçekleştirilen gerçek bir katliam gösterisiyle sona erdi.
Bu iki olay arasında, dört uzun yıl boyunca Trump, bir gösteriden diğerine hızlı tempolu sıçrayışlarla medyayı, aslında ulusal gündemi dikte etti ve tüketti. Başkanlığı, sayısız skandal, fiyasko, fanatizm, psikopati, aşağılama, yanılgı ve aldatma vermeye devam eden bir hediye olduğunu kanıtladı.
Ve tam da geçen haftaki felaket gösterisi, gösterilerinin sonuncusuymuş gibi göründüğünde, başkan, Alamo yakınlarındaki sınır duvarında – gerçek olan – başka bir sahte vatanseverlik gösterisi için yeniden tam çembere gitti. Meksika ve Müslüman tehditlerinin hayaleti, tıpkı 2016 başkanlık kampanyasının başında yaptığı gibi.
Trump, eşsiz aldatma, tekrarlama, yanılsama ve dışlama kapasitesi ile gösterinin en kötü halinin yaşayan kanıtıdır.
Bu gözlükleri takmadaki başarısı büyük ölçüde medyanın başarısızlığıdır. ABD medya kuruluşları, öfke nöbetlerinden kolay para kazanmanın uygun yolunu uzun zamandır kullandı.
Önümüzdeki hafta ofisten ayrıldığında bunların hepsi sona ermeli. Aksi takdirde, daha şiddetli bir başka tura hazırlanın.
