Orduspor’lu Büyük Turgay ile Arif Güney Kardeşlerin Öyküsü

Kerpiç lakabıyla bir zamanlar Ordu futbol tarihinde isim yapan Mehmet Güney’in iki oğlu da Ordu’da ünlü birer futbolcu olmuştur. Bu iki güzide kardeş bizim kuşaklar için Ordu’da unutulmaz sporcular arasında sevilir sayılır ve Ordu spor tarihine yaptıkları hizmetleri her daim hayırla yâd edilir.

1951’li Turgay Güney ile küçük kardeşi 1953’li Arif Güney, doğdukları kentin ara sokaklarında ve okul hayatlarında sürekli top oynayarak büyümüş iki kabiliyetli gençti. Bir süre sonra babadan gelme olan futbol yetenekleri fark edilen Turgay ve Arif Güney kardeşler, Esnafspor’da iki sezon amatör olarak top oynamaya devam ettiler.

Esnafspor’da futbol oynadıktan sonra önce 1970 yılında Turgay Orduspor’a transfer oldu. Arif de Turgay’dan iki yıl sonra Orduspor’a geldi…Yıllarca başarıyla futbol oynadılar… Gönüllerde taht kurdular.
2007 yılında Gazeteci Reşat Güngör tarafından yayınlanan “40 Yıldır Mor Beyaz” adlı kitapta Orduspor’un unutulmaz futbolcu kardeşleri Turgay ve Güven için özetle şunlar yazılıydı:

“…1965-66 öğretim yılında Turgay ve Arif kardeşler lise son sınıf öğrencisidir. Dayıları Rahmi Odabaş da okul müdürü. Bu iki genç insan, hem başarılı birer öğrencidir hem de başarılı birer futbolcu. O yıl Liselerarası İl Şampiyonluğu’nu kazanan okul takımının başarılarında da pay sahibidir onlar. Dayı Rahmi Odabaş, -her ne kadar yeğenleri de olsa- onların lise takımıyla birlikte Türkiye Şampiyonası karşılaşmalarının oynanacağı Balıkesir’e gitmeleri için baba Mehmet Güney’den izin ister.

Dönemin PTT Müdürü olan ve Ali Ataoğlu ile birlikte futbol oynayan hatta Orduspor’un kuruluş günlerinde o zamanki adıyla Beden Terbiyesi ll Bölge Müdürlüğü’nde istişare heyeti üyesi olan baba Güney, önceleri pek sıcak bakmaz bu teklife. Nedense futbolun, çocuklarının eğitimini aksatacağı kaygısını taşır içinde. Ancak, iyi bir eğitimci olan dayı Rahmi Odabaş, bu endişeyi yok eder. Zamanla Orduspor, bu iki ismi yıldız olarak Türk futboluna kazandıracaktır artık.

1951 doğumlu olan Turgay, zamanla isminin başına getirilen sıfatla özdeşleşircesine Büyük Turgay olur. Ondan iki yaş küçük olan Arif ise Orduspor forması altında A Milli Futbol Takımı’na çağrılan ilk oyuncu olmuştur. “

Turgay ve Arif kardeşlerin babası merhum Mehmet Güney o günleri şöyle anlatıyordu. “Turgay da Arif de futbolda olduğu kadar okullarında da oldukça başarılıydılar. Lise’yi Ordu’da bitirdikten sonra üniversite öğrenimlerini Ankara’da tamamladılar. Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi’ni kazanmışlardı. O zamanlar okulda devam zorunluluğu yoktu.

Bizim çocuklar da arkadaşlarından aldıkları ders notlarıyla sınavları vererek okullarından mezun oldular. Turgay’ın Orduspor’un ilk 11 inde sürekliliğini sağlayan olay, 1968 yılında oynanan özel karşılaşmada Beşiktaş’a 25-30 metreden attığı goldü.”

Baba Güney, küçük oğlu Arif’i anlatırken UEFA Kupası ilk maçında Banik Ostrava kalesine giden iki golün birini atan diğerini attıran futbolcunun babası olmaktan duyduğu gururu saklamıyordu. Ve tabi ki, A Milli Takım formasının Galler maçında ona ne çok yakıştığından bahsediyordu.

“O maçta yakaladığı çok net bir pozisyon vardı Arif’in. Rakip kale sahasında gole çok yaklaşmıştı, ancak arkadaşına pas vermeyi tercih etti ve milli takımımız mutlak bir golü kaçırdı. Aslında kendisi vursa belki gol olacaktı ama kendisi için doğru olanı yaptı ki arkadaşına pas verdi” derken o günlerin heyecanı gözlerinden okunuyordu adeta.

Rahmetli Mehmet Güney için 1982-1983 sezonunun ayrı bir önemi vardı. Turgay ve Arif Güney kardeşler için de… O sezon başında Arif, Denizlispor’a transfer olmuştu. Büyük Turgay ise futbolu bıraktıktan bir yıl sonra tekrar sahalara dönmüş ve mor-beyazlı takımı yeniden Birinci Lig’e çıkartmak için aynı kaderi paylaştığı kaptanı Üstün’ün yanı sıra askerden dönen Güven, Salih ve Şükrü’nün de katılımıyla takımı sırtlamıştı.

Sonuçta Orduspor, Büyük Turgay’lı kadrosuyla Türkiye İkinci Futbol Ligi D Grubu’nda şampiyonluğu kucaklarken, küçük kardeş Arif de aynı mutluluğu Denizli’de yaşıyordu. Baba Mehmet Güney’e de çifte şampiyonluk sevinci yaşamak düşüyordu…”