Hazır giyim endüstrisi, işçilerinin kötü durumunu görmezden geliyor
COVID-19 salgını, hazır giyim markaları bu benzeri görülmemiş halk sağlığı acil durumunun tetiklediği ekonomik krize siparişleri keserek ve halihazırda üretimde olanlara ödeme yapmayı reddederek yanıt verirken, hazır giyim işçilerinin aşırı savunmasızlığını ön plana çıkarmış oldu.
Sonuç, toplu iş kayıpları oldu. Hazır giyim iş gücünün tahminen yüzde 10’u aniden işsiz kaldı, çoğu kıdem tazminatı alamadı, hatta zaten kendilerine borçlu olunan maaşlarını bile alamadılar.
Giyim markalarının, kamu parasıyla finanse edilen bir sosyal koruma girişiminin arkasına saklanmayı bırakıp işçilerin ücretlerini ödemeye başlaması gerekiyor.
Bu işçiler, genellikle hiçbir sosyal güvenlik veya güvenlik ağı sunmayan üretim ülkelerindeler. Çaresizler, açlık çekiyorlar, kira ödeyemiyorlar ve ailelerine bakamıyorlar. Bu işçiler, trilyon dolarlık küresel hazır giyim endüstrisinin bel kemiğidir ve yine de en tepede yer alan markalar, içinde bulundukları kötü duruma yalnızca sözde hizmet ediyorlar.
- okumaya devam et:
- Ekonomik Reform Paketi Bugün Açıklanacak
- Nedir bu VERBİS? Kayıt yaptırmak neden zorunlu?
Hazır giyim sektöründe devam eden kriz, Güneydoğu Asya’daki işçilerin Çin’den gelen kumaşların fabrikalarına ulaşamaması nedeniyle ücretsiz olarak evlerine gönderilmesiyle Şubat 2020’de başladı. Ücretler her zaman üzücü bir şekilde yetersiz olduğu için, ilk kaçırılan maaş, birçok aileyi hemen yoksulluktan yoksunluğa sürükledi.
Uluslararası İşverenler Örgütü (IOE), Uluslararası Sendikalar Konfederasyonu (ITUC) ve IndustriALL Küresel Sendikası, krizin görünürde bir sonu olmadığı ortaya çıktığında, koordineli bir müdahaleye ihtiyaç olduğunu kabul etti ve Nisan 2020’de Uluslararası Çalışma Örgütü’nün (ILO) desteğiyle Eylem Çağrısı (CtA).
Şimdiye kadar, üçte ikisi marka ve perakendeci olan 130’dan fazla sektör paydaşı, hazır giyim işçilerini ve üreticilerini en kötü ekonomik darbelerden korumayı ve işçiler için sürdürülebilir sosyal koruma sistemleri kurmayı amaçlayan CtA’yı imzaladı.
CtA kuşkusuz doğru yönde atılmış bir adım olsa da, acil yardıma ihtiyacı olan işçiler, korumalarının yerine getirilmesini bekleyemezler. Dahası, CtA’yı imzalayan bazı markalar, devam eden eylemsizliklerini mazur görmek için şimdi onu kullanıyor.
Ekim 2020’de, çalışanların tam maaşlarını almalarını sağlamak için markaların ne yapacağı sorulduğunda, CtA çalışma grubunun bir üyesi olan Under Armour’un başkan yardımcısı ve baş sürdürülebilirlik sorumlusu Michael Levine, markaların şu cevabı verdi: ” CtA’nın ötesinde ek katkılarda bulunun ”. Bununla birlikte, CtA’ya katılmak, özellikle markaların CtA’ya herhangi bir fon sağlama yükümlülüğü bulunmadığından, hiçbir şekilde çalışanlara ödeme yapılmasını sağlama sorumluluğunu ücretsiz olarak almaz.
CtA’nın imzalanmasının tedarik zinciri hesap verebilirliğinden feragat etmediği gerçeği apaçık ortada olmalıydı. CtA çalışma grubu çabalarını öncelikli sekiz ülkeye – Bangladeş, Kamboçya, Etiyopya, Haiti, Hindistan, Endonezya, Myanmar ve Pakistan – odaklamaya erken karar verdi. Bu yaklaşım, bizzat ILO’nun raporlarına göre hazır giyim endüstrisinde kitlesel işten çıkarmalar yaşayan ve anlamlı sosyal güvenlik mekanizmalarından yoksun olan Filipinler, Sri Lanka ve Vietnam gibi ülkeleri dışarıda bıraktı. Primark gibi CtA’ya imza atan birçok marka, programda öncelikli olmayan ülkelerde hazır giyim üretimi yapıyor.
Üstelik CtA, öncelik verdiği ülkelerde bile tedarik zinciri sorunlarına hızlı çözümler sunamamaktadır. İlerleme titizlikle yavaş ilerledi. Ekim güncellemesinde, CtA, Avrupa Birliği ve Alman hükümetinin 113 milyon euro (135 milyon dolar) taahhüt ettiği Bangladeş’te “başarıları” duyurdu – bu taahhüt CtA tarafından kaldırılmadı ve yalnızca 1,8 milyon euro’nun kilidini açtı ( 2,15 milyon dolar) – ayrıca Endonezya, Kamboçya ve Etiyopya’da Alman hükümeti tarafından finanse edilen çok donörlü bir ILO girişiminin sırasıyla 2,2 milyon, 1,95 milyon ve 4,9 milyon avro (2,63 milyon dolar, 2,33 milyon dolar ve 5,86 milyon dolar) elde edildi. Diğer öncelikli ülkeler için numara verilmemiştir.
Kaynaklarımıza göre, Bangladeş’in aldığı daha kayda değer fonlar bile 2.000’den az işçinin doğrudan gelir desteği almasına yol açtı. Muhtemelen, marka katkıları için herhangi bir zorunluluk olmadığı ve herhangi bir rakam açıklanmadığı için, Avrupalı vergi mükellefleri, devlet bağışlarıyla marka eksikliklerini ödüyorlar.
Bu miktarlar, hazır giyim endüstrisindeki acil yardım ihtiyacının bir kısmını bile karşılamak için ne yazık ki yetersiz. Geçen yaz, Bangladeş’teki hazır giyim işçilerinin yalnızca salgının ilk üç ayı için 500 milyon dolar borcu olduğunu hesapladık. Ücret farkının Endonezya’da 400 milyon dolardan fazla ve Kamboçya’da neredeyse 125 milyon dolardan fazla olduğunu tahmin ettik. Küresel olarak, hazır giyim işçilerinin Mart ve Haziran 2020 arasındaki dönem için tek başına en az 3 milyar dolar borcu var. Bu sadece ekonomik bir kriz değil, aynı zamanda sendika bozma gibi diğer işçi hakları ihlallerinin de itici gücü olduğunu gösteriyor.
Halihazırda bunun eksik olduğu ülkelerde sosyal koruma geliştirme projesi büyük önem taşımaktadır, ancak işçilerin de acil desteğe ihtiyaçları vardır. Bu nedenle, sendikalar ve diğer işçi hakları örgütleri, markaların alenen bir ücret güvencesi ve kıdem garantisi fonuna bağlanmasını ve tedarik zincirlerindeki işçilere bu kriz sırasında ödeme alacaklarını ve kaybederlerse borçlu oldukları kıdem tazminatını alacaklarını garanti etmelerini talep ediyor. Meslekler. Markalar, tişört başına sadece 10 sent karşılığında, hazır giyim işçilerinin şu anda ihtiyaç duydukları ekonomik yardımı almalarını sağlayabilir ve aynı zamanda gelecek için işsizlik korumalarını güçlendirebilir.
Sektör, onlarca yıldır isteyerek kar elde ettikleri boşlukları doldurmak için kamu parasını kullanan girişimlerin arkasına saklanmayı bırakmalıdır. Bunun yerine, kendi tedarik zincirlerindeki sorunları ele almak için kendi ceplerine ulaşmaları gerekir. Ücret güvencesi ve kıdem garantisi fonu kurmayı taahhüt eden markalar, kökleri sömürgeciliğe dayanan bir endüstrinin merkezindeki eşitsizlikleri dengelemeyecek, ancak daha iyi inşa etme yolunda hayati bir adım olacak. Borçlu olduğunuz şeyi ödemek, diğer her şeyin büyümesi gereken bir temeldir – daha azı ücret hırsızlığına suç ortağı olmaktır.
