İfade özgürlüğü ve ‘İslamcı ayrılıkçılık üzerine
İslam gerçekten ifade özgürlüğüne karşı mıdır? Ve Fransa, Macron’un iddia ettiği gibi “İslamcı ayrılıkçılıktan” gerçekten acı çekiyor mu?
Fransız dergisi Charlie Hebdo’nun Eylül ayında Peygamber Muhammed’in karikatürlerini yeniden basma kararı, Fransa’da bir başka şiddet dalgasını kışkırttı, bu görüntüler ilk olarak 2015’te yayınlandığında olanların tekrarı oldu. Bu sefer, hükümet saldırılara yansıtarak yanıt verdi. Devlet binaları üzerine karikatürler, Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron ise İslam’ın “krizde” olduğunu ilan etti ve Fransa’daki “İslamcı ayrılıkçılığı” ortadan kaldırma sözü verdi.
Eylül ayının başlarında, bir yazıda, insanları peygamberin karikatürleri yüzünden öldüren Müslümanları mahkum etmenin ve aynı zamanda Fransa’da zaten savunmasız bir azınlık olan Müslümanlar üzerinde epistemik hakimiyet sergilemeleri gerektiğini kabul etmenin mümkün olması gerektiğini tartışmıştım. Avrupa’da. Bu tür görüntüleri geri dönüştürmeye devam etme doyumsuz ihtiyacının gerçekten de ifade özgürlüğünün bir egzersizi olduğunu sorgulamıştım.
Okumaya devam et: Medya neden şiddet uygulayan erkeklerin hesabını vermiyor?
Bazı eleştirmenler makalemi Müslümanların cinayetine göz yummak ve ifade özgürlüğü kavramını kınamak ya da anlamamak olarak okuyorlar. Öyleyse, aşağıdaki satırlarda birbiriyle ilişkili iki meseleye değineceğim: Müslümanlar konuşma özgürlüğünü nasıl savunuyorlar ve Macron’un “İslami ayrılıkçılık” a aldatıcı atıfları.
İfade özgürlüğü, insanların intikam korkusu olmaksızın fikirlerini ve inançlarını ifade etme hakkına sahip olduğu ilkesine dayanır. Bununla birlikte, ifade özgürlüğü kavramı açıkça seküler, modern ve Batılı olsa da, bu ilkenin kendisi değildir. Kuran ayrıca insanların farklı hakikatlere inanma ve onları başkalarına zorlamadan itiraf etme hakkını onaylar. Ayrıca taciz, inançsızlık ve sözlü saldırılar karşısında ihtiyatlı davranmaya dikkat çekiyor ve başka bir dinin tanrısını küçümsemeyi yasaklıyor. Kuran, dini ve ırksal çeşitliliği teşvik ettiği için bu pozisyonlara gelir.
Vahiy, çeşitliliği ilahi lütufun bir işareti olarak tanımlar. Bazı ayetler, Tanrı’nın “harikaları arasında… dillerinizin ve renklerin çeşitliliğidir: çünkü burada, [doğuştan] bilgiye sahip olan herkes için gerçekten mesajlar vardır” (30:22) der. Diğer ayetler “aramızdaki [bizlere Allah] bir Kanun ve açık bir yol yazmıştır. Eğer Tanrı isteseydi [Tanrı] sizi tek bir halk yaratırdı ”(5:48). Bunun yerine, Tanrı bizi aynı benlikten (nefs) yaratmış olsa da, Tanrı da bizi farklı “uluslar ve kabileler haline getirdi, böylece [biz] birbirimizi tanıyabilelim”. Kuran’a göre aramızda en iyisi belirli bir grup değil, “[Tanrı] hakkında en derin bilince sahip olandır” (49:13).
Elbette, farklılıklar ancak insanlar medeni olmaya istekli ve başkalarıyla ilişkilerinde istekli ise karşılıklı anlayışı mümkün kılabilir. Bu amaçla Kuran, Müslümanları “en nazik şekilde” eleştirmenlerle tartışmamaları ve saldırılara “sadece [bize] yönelik saldırı ölçüsünde” cevap vermeleri ve “sabırla hareket etmeleri için defalarca uyarır. gerçekten çok daha iyi ”(16: 125-128).
Ayrıca Müslümanların, bizimkilerle alay ederek misilleme yapmasınlar diye diğer insanların tanrılarıyla alay etmelerini de yasaklıyor. Ama eğer yaparlarsa, Kuran bize onlara zarar verme yetkisi vermediği gibi inançsızlık, dinden dönme veya küfür cezalarını da yasaklamaz. Aslında, Arapça küfür için kullanılan tajdif kelimesi Kuran’da eksiktir. Burada bazı Müslüman ülkelerdeki küfür yasalarının sömürgecilik sırasında veya sonrasında Avrupa’dan ithal edildiğini belirtmek önemlidir.
Müslümanlar “daha önceki vahyin takipçileri” ile (Yahudiler ve Hristiyanlar) tartışmalara girerse, Kuran onlara, “yükseklerden bize bahşedilmiş olanlara ve size verilene de inanmamızı temin etmemizi tavsiye eder: çünkü bizim Tanrımız ve sizin Tanrınız bir ve aynıdır ”(29:46).
Ve inanmayanlar bize baskı yapar veya saldırırsa, Kuran’ın peygambere tavsiyesini takip edebiliriz: “De ki: ‘Ey imanı reddedenler, ibadet ettiğinize ibadet etmiyorum. Ve ben tapmaya alışkın olduğunuz şeylere tapmayacağım. Siz de taptıklarıma tapmayacaksınız. Senin Yolun ol, benim için benim ‘”(109: 1-6).
Ne yazık ki, bu tür öğretiler Müslümanlar arasında delil olarak bulunmuyor ve insanların kutsal yazıları bu şekilde okuduklarının birçok karmaşık nedeni var. Birincisi, İslam uygulamasının kendisinin siyasallaşmasıdır. Bu, özellikle Müslüman azınlıkların kendilerini kuşatılmış hissettiği ve sonuç olarak İslam’ı uygulamanın Avrupalılara karşı savunmacı bir siyasi ve / veya askeri duruşa indirgendiği Avrupa’da geçerlidir. Müslümanlar, elbette, sekizinci yüzyılda İspanya’yı fethettiklerinden beri Avrupa’daydılar, ancak fetihleri asla bu “İslam türünü” üretmedi.
Paradoksal olarak, dinin direniş siyasetine indirgenmesinin en büyük zayiatı İslam’ın kendisi, özellikle de Kuran’ın hoşgörü, kabul ve karşılıklılık etiği olmuştur. Bu siyasallaştırma biçiminin tarihsel bağlamı, Avrupa’nın eski sömürgelerinden Müslümanların bugünlerde “anavatan” ülkesindeki varlığını da açıklayan Avrupa sömürgeciliğidir.
Örneğin Cezayirliler bugün Fransa’daysa, bunun nedeni Fransa’nın bir zamanlar Cezayir’de olmasıdır. Sadece bu değil, Fransa aynı zamanda yönetimi sırasında bir milyondan fazla Cezayirlinin ölümünden de sorumluydu. Ve bu sadece eski bir Müslüman çoğunluk kolonisindeki rekoru.
Ancak, Fransızlar bu iğrenç ve suç tarihini gömmüş göründüğü için, Fransa’nın geçmişte zaten mağdur ettiği insanları Müslümanlar tarafından şiddete göz yummakla suçlanmadan mağdur etmeye devam ettiğinden bahsedilemez.
Ülkedeki İslam nefreti, sadece sağcı bir olgu gibi görünmüyor. Sıra dışı ve inatçı köktendinci sekülerizm biçimi laiklik tarafından teminat altına alınmıştır. Diğer laik ülkeler, dine tarafsız kalarak dini ifade özgürlüğünü sağlar. Ancak, laiklik markası özünde etno-milliyetçi ve İslam’a düşman olan Fransa değil; Hatta bazı Müslüman devletlerin yaptığı gibi Müslüman kadınların toplum içinde nasıl giyinmesi gerektiğini bile zorunlu kılıyor.
Müslümanlara yönelik bu kurumsallaşmış önyargı, onları getto haline getirdi, bu nedenle, Müslümanlar ve Siyahlar için Fransa, büyük ölçüde apartheid bir sömürge devleti. Dolayısıyla, bir Fransız Müslüman bir suç işlediğinde, devlet bireye vatandaş olarak değil, toplu suçu ifade eden ve toplu cezayı meşrulaştıran bir sıfat olan “İslamcı” olarak davranır. Bu nedenle, Fransız sömürgecilerin Tunusluları meçhul ve “anonim bir topluluk” olarak görme eğilimini gözlemleyen Tunuslu Yahudi entelektüel Albert Memmi’den alıntı yapmak gerekirse, bugün bir Fransız Müslüman olmak, “çoğulun damgasını taşımaktır”.
Macron’un endişelendiği konu ayrılıkçılıksa, laikliği / devletin yarattığı apartheid’i ortadan kaldırarak başlayabilir. Bunun yerine, Memmi’nin hakkında yazdığı eski Fransız sömürgecileri gibi davranır: “Kendini ve diğer arkadaşlarını övmek, kişinin yollarının ve kurumlarının mükemmelliğini yineleyen, hatta ciddiyetle onaylaması, kişinin kültürel ve teknik üstünlüğü temel olanı silmez. her sömürgecinin kalbinde taşıdığı kınama. ”
Macron’un Fransa’nın sömürgeci geçmişinden öğrenebileceği bir ders varsa, o da “sömürgecilik sömürüleni yok ederse, sömürgeciyi de çürütür.”
