Türkiye’de muhalefet partilerinden mağdur çıkar mı?
Bu soruyu neden sorduğuma dair karşı bir tavrın gelişeceğini az çok biliyorum. Zira, Türkiye’de yıllardır ideolojik olarak örgütsel iktidarı, elinde bulunduran siyasal hareketlerin -ki bunlar çoğunlukla devlette iktidar olamamanın sancılarını her zaman mevcut iktidarlara karşı- kimi militarist örgütlerle, cuntalarla ilişkiler kurarak iktidarı ele geçirme yahut manipüle etmek mümkünse meşruiyet alanını çeşiti propagandalarla geçersiz kılma yoluna giderler.
Hasan Cemal, bugün T24 sitesindeki köşesinden bugün mecliste yaşananları darbe olarak nitelendirmiş. Ve büyük puntolarla “MECLİS’TE DARBE VAR!” buyurmuş. Hasan Cemal darbe muhabbetini sever ve her zaman anti-darbeci görünümü tercih eder. Eder ama her nedense hep bir şekilde darbecilerin yanında poz verir. Örneğin; 60 darbesindeki pozisyonunu şöyle tanımlar kendi kitabında,
27 Mayıs… Neyse; biz devrimi sevmiştik. Önce darbe yaparsın sonra devrime gider. Ne yapacağına bağlı. O dönemde hemen herkes ordudan gelecek bir darbeye bel bağlamıştı. (Kimse kızmasın kendimi yazdım adlı kitaptan)
Sanırım 15 Temmuz darbe girişiminin öncesinde de geliştirdiği demokratik tutum ve unutulmadan geçilemez. Bu demokratik tutumunu hangi mahallede kimlerin medyasında dillendirdiği hep hafızalardadır… Hasan Cemal hep darbeye karşı direnen bir profil çizerek özellikle demokratik süreçleri destekleyen ve anti-demokratik hükümetlere karşı geliştirdiği tutumlardan parlayan bir yazar olarak Türk medyasında yerini alır. Bir ara PKK’ya -Kürt sorunu çözümünde PKK işi hendeklerle provake edip, devlet “bu iş bunlarla olmayacak” deyip masa devrilince- tekrardan silaha sarılmalısınız diyen de sanırım yine kendisiydi. Nedense Hasan Cemal, bir türlü arkasında siyasal örgütlenme, militer güçler, cuntalar olan siyasal hareketleri desteklemekten vazgeçmiyor. Nedenini Bilmiyorum… Ama tabi benim derdim Hasan Cemal değil. Sadece yazsısını okuyunca Hasan Cemal’in demokrasi düşkünlüğü bende hep soru işareti yaratmıştır.
CHP ve HDP’nin neden %60 üzerinde bir kitle tarafından halen mağdur olarak görülmediğinin nedeni olarak; bu kesimin sağ, muhafazakar, az okumuş, demokrasi bilinci gelişmemiş bir kitle olarak, %40 tarafından kabul edilmesi ya da bu %40 kitleye bu propagandanın kabul ettirilmiş olması, sorunun kendi doğasını dahi göstermektedir. Bu %40 kitleyi elinde bulunduran siyasal çevreler, kendi varlıklarını demokrasinin merkezi görürken geriye kalan %60 kitlenin ise varlığının demokratik bir meşruiyeti olmadığını peşinen kabul etmiş oluyorlar. Çünkü onların iddiası bu %60 kitlenin elinden gelse bu “demokratik topluluğu” bir kaşık suda boğar…
Peki, şu soruyu sormadan edemiyoruz: Bu %40 kitlenin temsil ettiği siyasal yapılar ne tür bir ideolojik yapıya sahiplerdir? Bu %40 kitleyi temsil ettiğini söyleyen siyaset-ideoloji darbe geçmişi, militarist örgütlerle ilişkisi nasıldır. Kimler cuntalar kurarak askerle ya da terör örgütleriyle iş birliği yaparak devleti, toplumu ve ülkeyi kuşatmaya, tehdit etmeye yönelmişlerdir? Kimler her daim anti-demokratik süreçlerde nerede görüntü vermişlerdir.
Keşke Hasan abiye; neden hep “demokrasi demokrasi” derken akşamın sonunda darbeciler aynı köşede poz verdiği sorulmaz…
